“De burgemeester bedankt iedereen die zich heeft ingezet bij de opvang van slachtoffers van het treinongeluk bij Voorschoten.” Afgelopen week sprong mijn wekkerradio om 6:30 uur aan met het nieuws over het ongeluk op het treintraject Leiden – Den Haag. Natuurlijk raakt zo’n bericht, ik heb vaak op dat traject gereisd, ook met de nachttrein. Meer onbewust dan bewust waarschijnlijk denk je dan toch: what if… Wat mij ook raakte was dat de reactie van de lokale bevolking als ‘exceptioneel’ werd gezien. Huh?
Verbazing en uitvergroting
Het valt me op dat er de laatste tijd vaak verbazing is wanneer iemand echt aardig is. En tot mijn schrik deel ik die verbazing zelf ook. Wat is er aan de hand dat we gedrag, wat we niet meer dan normaal zouden mogen bestempelen, zoveel aandacht geven? “Een huisarts uit Voorschoten had zelfs meegeholpen” werd bij de berichtgeving over dat treinongeluk verteld. Nou beweer ik dus niet dat ik dat allemaal maar oninteressant vind, integendeel. Maar mijn verbazing zit op de uitvergroting. ’s Avonds had ik het erover met een vriendin en we waren het roerend met elkaar eens: “De actie van de huisarts is toch niet meer dan normaal?” Ik durf te stellen dat de betreffende huisarts dat ook vindt.
Bye bye nieuws van de dag
Al babbelend kwamen we tot de conclusie dat het kennelijk dus niet meer normaal is. Dat komt ongetwijfeld ook door de media die meer dan vroeger berichten over alles wat er mis is, over het laten zien van asociaal gedrag. Ik denk bij zoiets vaak: moet dat nou gedeeld worden, is dit nieuws? Ja helaas – en wat doet dat met mensen? Goed nieuws heeft nauwelijks waarde en steeds meer mensen stoppen met nieuwsconsumptie lijkt het wel.
In de podcast ‘Broodje Ondernemerschap’ vroeg ik mijn gasten aanvankelijk naar hun nieuws van de dag. Nadat de zoveelste ondernemer vertelde geen kranten meer te lezen is die rubriek vervangen door het veel leukere ‘Wat is het beste advies wat je ooit kreeg over je ondernemerschap?. Ik volg zelf het nieuws wel, maar sla zoveel mogelijk die asociaal-gedrag-berichten over.
Wat is er nog meer niet normaal?
“Wat is er nog meer niet meer normaal?” vroeg mijn vriendin zich af. Ik brandde los. Mijn business-ergernis nummer 1. Ik zie het steeds vaker. Ik hoor het op kantoor vertellen door mijn klanten. Kort samengevat: de belofte dat de gouden bomen in no-time tot in de hemel groeien als je maar deze of deze – veelal hoog geprijsde – opleiding kiest. Dát is mijn ergernis.
Alleen de lucky birds
“Zozo, het zit hoog” probeerde vriendin ertussen te komen. Nou inderdaad, heel hoog! Niet omdat ik iemand zijn of haar high-ticket-business niet gun, het gaat om die belofte. Of eigenlijk de gevolgen van die belofte, want die zijn vaak niet mis. Het is voor de meeste ondernemers onmogelijk om in zeer korte tijd een bizarre omzet te realiseren. De groten der aarde zullen dit ook beamen, op een paar lucky birds na. Ondernemen is moeilijk, hard werken, risico nemen, af en toe de vangrail raken of zelfs helemaal uit de bocht vliegen. Niet leuk, wel het gemiddelde en daarmee dus normaal. De belofte klopt dus gewoonweg niet. De meeste ondernemers bereiken in drie maanden niet die bakken met geld. Maar er is nog een gevolg, en dat gevolg is zo mogelijk nog kwalijker.
Moneypreneurs en missionpreneurs
Ik maak een verschil tussen moneypreneurs en missionpreneurs. De eerste onderneemt met als hoofddoel die bak geld te verdienen. Prima, moet je doen, maar is niet de ondernemer die ik goed kan helpen. Omdat ik, net als mijn klanten, een missionpreneur ben. Bij ons staat de missie om anderen te willen helpen voorop. De verdiensten zijn zeker niet onbelangrijk, maar zijn het ‘bijproduct’. Met geld of heel veel geld verdienen is niks mis. Voor mij en vele anderen is het alleen niet het uitgangspunt. Beide typen ondernemers gaan er vaak helemaal voor, all-in. Anders dan de moneypreneur is de missionpreneur in het begin vaker onzeker. Soms zelfs flink onzeker. Die gelooft de beloftes van snel geld als je maar een bepaald programma volgt. En daar gaat het mis.
#nietwaar
Mijn vriendin herinnerde zich opeens iets: “Zat jij niet zelf in zo’n programma?” Jazeker. Ik heb zelf in een high ticket programma gezeten met een hele vette belofte en dito maandelijkse betalingen. Echt super goede kennis die ik weer kan doorgeven. Er was ook een ‘maar’. Ik heb een jaar in dat programma gezeten en daarna was ik uitgeleerd.
– Had ik toen al de resultaten die mij beloofd waren? Nee.
– Had ik heel veel geleerd? Absoluut.
– Bereikten wellicht de collega-studenten wat er beloofd was? Nee ook niet, in ieder geval niet binnen die 12 maanden. Ze waren vaak zelfs een stuk minder ver dan ik. Want ik was op dat moment al jaren ondernemer en ook al jaren bezig met marketing. De meeste mensen in de diverse groepen waar ik deel van uitmaakte worstelden enorm. Hun conclusie: het ligt aan mezelf. #nietwaar
Doen!
Want dat is dus wat er gebeurt. Doordat de belofte niet gehaald wordt, gaan die twijfelaars nog meer twijfelen. Aan zichzelf! Kijk, een forse investering ergens in doen, als je het geld ervoor hebt, is niks mis mee. Het mag in mijn ogen nooit een verminderd zelfvertrouwen opleveren. Ondernemen is moeilijk. Marketing anno vandaag de dag is super ingewikkeld. Anders zou iedereen wel die bakken geld verdienen. Dat is de reden dat wij de mogelijkheid bieden om lang aan boord te blijven en te experimenteren zonder dat je er financieel op leegloopt of dat je zelfvertrouwen down the drain gaat. Daarvoor hebben we de Entrepreneurs Club gemaakt. Boordevol masterclasses, workshops, boeken, podcasts en niet in de laatste plaats de 10 experts die niet alleen hun kennis delen, maar ook antwoord geven op je vragen. De Entrepreneurs Club is altijd open en kost iets meer dan een goede fles wijn maar véél minder dan een keertje uit eten. Dat vinden wij dus normaal. Doen! https://www.
